بـــــاران میــــ آیــــــد...

بـــــاران میــــ آیــــــد...

وقــــتی کـــــهـ مـــی رومـ زیــــر آسمان خــــدایــــم وبــه بـــودن خــــدایـــم فکـــر مـــی کنـــم وقـــتی چشـــــمانــم به قــطرات بـــاران قفـــــل مــی شـــود. وقـــتی آهنگــــ زیبــــایی کــــه باران بــه خـــود مـــی گیـــرد.. ا

یـــن هـــا هـــمه از عظـــمـــت خداســــت...

بزرگـــواری،بخشـــش، زیبــــایی بــه تمـــام معــــنا، و ستـــار العیوبـــی خداونـــد.

اوســــت که فقــــط بنــــده اش را حتــی از پـــدر و مـــادرش بیـــ♥ـــشتر دوســـ♥ـــت می دارد...

اوســـــت کــــه وقــــتی نیمــــه شبـــ ـهــا دســــتت را به سمتـــــش بلـــند میکـــنی و مـــی گویـــی خستـــه ام از ایــــن دنیـــــا و آدمـ هــای خطــا کــارش...

مــــی گویـــــد بـــیا در بغــــــلم تا تـــو را آنچـــه دهــــم که میخــــواهی... آری ایــــن خـــــدای مـــــن و شمــــاست بیــــاید از ایـــن به بـــعد دیگـــــر دســــت کمـــش نگیـــریــم و آن جـــور کـــه بـــاید دوستـــ♥ــش داشتـــه باشیــــمـ و ستـــایشش کنــــیم....